Afganistan’ın aslan parçaları
Afganistan’da 2001’den beri devam eden savaşın tam göbeğinde görmeyi hiç de beklemediğimiz bir şey oluyor: Sosyal yaşamları onlarca sınırlamayla çizilen bir takım kızlar, ellerinde kaykay, okula gidiyorlar.
Aklınıza gelen onlarca soru işaretinden birini çekip sizin yerinize cevaplıyorum: Neden kaykay?
Taliban diktatörlüğünde geçen yıllarda Afganistan’da kadınların neredeyse hiçbir sporu yapmasına izin verilmiyordu. Geçen onca yılın ardından kadınların ve kız çocukların bisiklet ve motosiklete binmesi (yanlarında eşleri olsa bile) halen yasak. Bu yasak yasalarca dayatılmasa da kültürel bir tabu olarak görülüyor. Yasağın ardındaki genel kanı ise bisiklet, motosiklet ve ata biniş biçiminin ahlaksız olarak anılması.
Skateistan‘ın hikâyesi ise şöyle: 2007 yılında Avusturalyalı bir kaykaycı olan Oliver Percovich, üç arkadaşıyla Afganistan’a gider. Nüfusunun %70’ini çocukların oluşturduğu ülkedeki ilk günlerinde sokağa her çıktığında çevresini kaykaya binmeyi öğrenmeye hevesli çocuklar kuşatınca Skateistan’ı kurma fikri düşer aklına ve kolları sıvar.
Bugün 400’ün üzerinde öğrencisi bulunan Skateistan‘ın öğrencilerinin %40’ını kızlar oluşturuyor. Öğrencilerin yarısını sokakta çalışmak zorunda olan çocuklar oluşturuyor. Bu dünyanın tüm ülkelerinde kaykay kullanan kız oranından daha fazla. 8-15 yaş arasındaki çocuklara haftanın altı günü ders veren okulda sanat, çevre gibi dersler de öğretiliyor.
Kadınlar için sosyal yaşamın pek de ideal olmadığı ülkede, kâr amacı gütmeyen bir STK olarak hizmet veren Skateistan, halkın güvenini kazanmak için yerel halk ve hükümetle de işbirliği içinde çalışıyor. Ulaşım sıkıntılarını en aza indirmek için öğrenciler servislerle evlerinden alıyor ve kızlarla erkekler farklı sınıflarda öğrenim görüyor. Sakteistan’la ilgili daha fazla bilgi için sizi buraya alalım.
