İsteyince olur mu?

Küçüklüğümden beri tartışmasız en büyük tutkum müziktir. Geçmiş yıllardaki ‘müzisyenlik’ denemelerim hüsranla sonuçlanınca ben de ister istemez ‘ilgili dinleyici’ olarak etiketlenen grubun içinde buldum kendimi.

Dün gece Grammy Ödülleri‘nin tekrarını izleyip de Mick Jagger‘ı sahnede görünce bir kez daha andım, ağzımdan çıkmamasına özen gösterdiğim o cümleyi: “Ne varsa eskilerde var”. Benim unutulmaz anılarımda ilk 10’a oynar ama siz hatırlar mısınız bilmem. Malum kanun değişikliği nedeniyle adını artık One Love olarak anmak durumunda kaldığım festival 2006 yılında headliner olarak Morrissey ismini açıklamıştı.

Basın açıklamasının yapıldığı gün ile konser günü arasındaki süre geçmek bilmedi binlerce Morrissey hayranına. Bizimki tatlı bir bekleyişti ama organizatörler hiç de bizim kadar neşeli görünmüyorlardı. Bu ülke sınırlarında herhangi bir festivale adım atanlar bilir, katılımcıların gıda ihtiyaçları genel olarak alana kurulan sucuk-ekmek, köfte-ekmek ve döner standlarıyla karşılanmaya çalışılır.

Morrissey ise kontratına eklediği tek bir madde ile tekere çomak sokmuştu: “Burnuma en ufak bir et kokusu gelirse sahneden inerim”. 1985 yılında The Smiths ile Meat is Murder adında bir albüm yapan Moz için bu istek azdı bile.

Ve 2006 İstanbul konserinin sorunsuz sona ermesi “istenince oluyormuş” dedirtti tüm izleyenlere. Aklıma şu takılıyor: Morrissey gibi hayatında muhtemelen tek bir kez İstanbul sahnelerine adım atacak sanatçılar bir tarafa, ekranda, sahnelerde görmeye alışık olduğumuz isimler arasında sahne alma şartları arasına bu tip maddeler ekleyenler neden bir elin parmaklarını geçmiyor? Bu kadar mı memnunuz içinde bulunduğumuz şartlardan?