İzmirliyiz diyorsak bir bildiğimiz var!

İstanbul’un bezdiren koşuşturmacası da gözlerden uzak kalmayı başarabilmiş güzellikleri de şehirden uzaklaşıp bildik bir limana sığınınca daha belirgin çizgilerle beliriyor insanın gözünde.

Ben İzmir’de doğup büyüdüm ve üniversiteyi kazanıp 15 milyon nüfuslu şehre yerleşinceye dek alışveriş merkezinden sebze-meyve almak nedir bilmedim. Sofradan eksik olmayan çeşit çeşit zeytinyağlıları, bisiklete binmeyi, 23 Nisan’da denize girmeyi, kahvaltıda bahçeden topladığım domatesleri yemeyi özlemenin ne demek olduğunu anladıkça taze ruhumla ‘sıkıcı’ diye burun kıvırdığım İzmir gözümde devleşmeye başladı.

İzmir’in kendine has tuz kokan sokakları, yol kenarlarında biten gelincikleri ve huzurlu sahiliyle hala rüyalarıma girse de İstanbul’un büyüsünün önüne geçemedi. Şehrin adım attığım her sokağından aldığım ayrı tat bir ayağımı İstanbul’a çiviledi kaldı. Anlayacağınız; orada Almancı, burada yabancı derken adım yarı İzmirli yarı İstanbulluya çıktı ama bana sorsanız hepsini bir kenara bırakır ben Karaburunluyum derim.

Kendimi bildim bileli yılın kayda değer bir kısmını (ısrarla) geçirmeyi başardığım bu balıkçı kasabasından bozma ilçe benim gözümde cebimden hiç çıkarmadığım cennet biletim. Bu yıl da her yıl olduğu gibi biletimin hakkını verdim; dağlardan topladığım kekiklerin, kan kırmızısı domateslerin, babaannemin çizip tuzladığı bahçe zeytinlerinin, yerli kalamarın, kır çiçekleriyle kaplı patikaların ve masmavi denizin tadını sonuna kadar çıkardım. Konu komşuyla yaptığım sohbetlerden Ege’nin en ucundaki bu bakir ‘doğal yaşam alanı’nın lezzetlerinin bir bölümünü balkonuma, saksılarıma taşıma tüyoları aldım.

Bunları önümüzdeki günlerde tabii ki sizlerle de paylaşacağım ama şimdi yarın biten bu rüya gibi seyahatten elimde kalan çeşit çeşit sebze-meyve ve çiçek tohumlarını, babaannemin cam şişelere doldurduğu zeytinyağlarını ve anneannemin koca taneli çeşit çeşit reçeli ile salçalarını onlar zarar görmeden İstanbul’a yetiştirme derdindeyim.