Yeni moda: Eskiler
O zamanlar daha vintage’ın ne demek olduğunu bile bilmezdim. 15-16 yaşlarında falandım sanırım, yazlıkta plaja gitmek için hazırlanırken anneannemin üzerindeki mozaik desenli elbiseyi görüp çok sevmiştim. “Anneanne o elbiseyi hemen çıkarıyorsun” dedim, “bugün plaja onu giyeceğim”. “Kızım olur mu öyle şey?”ler, “Sana bir sürü kıyafet alıyoruz onlardan giysene”ler havada uçuştu tabii. Yoğun ısrarım aile bireylerini bezdirince, terzi olan dedemin birkaç dokunuşuyla plaj elbisem hazırdı. Şehre dönünce annemin yüklüğe kaldırdığı kıyafetlerinden, anneannemin gençliğinden kalma özenle sakladığı kıyafet sandığa kadar her şey didiklendi ve beğendiklerim benim gardırobuma transfer edildi.
İzmir’de ne vintage’ın ne de ikinci el kıyafet dükkânının esamesi okunmazdı benim orada olduğum yıllarda. İstanbul’a taşınınca ise Galatasaray’ın arka sokaklarını, Galata’yı, Çukurcuma çıkmazlarını keşfedenler, eski eşya ve kıyafet satan dükkânları talan edenler ordusuna ben de katıldım. İki gün önce güneş birden bire yüzünü gösterince de kaptım çantamı, fotoğraf makinamı Çukurcuma’dan Galata’ya uzanan vintage rotamı katettim bir kez daha. Rotada neler mi vardı?
Şapka meraklıları Şelale Güntekin’in 1970’lerden beri biriktirdiği dev koleksiyonu mutlaka görmeli. Yerli-yabancı birçok yayının mercek altına aldığı Pied dePoule’da Güntekin’in tasarladığı muhteşem yastıklar da bulunuyor. Bir başka Çukurcuma hazinesi ise Chez Bo. Şebnem Çapa’nın Uzakdoğu’dan özel olarak seçip getirdiği kumaşlardan yaptığı tasarımlar harika. Çapa’nın vitrini sık değiştiğinden Firuzağa’nın alt sokaklarına gizlenmiş Chez Bo’yu düzenli olarak ziyaret etmekte fayda var. Geçen yıl Akarsu Caddesi’nin sonuna konuşlanan Lush’ta da tasarımcı Yusuf Kaya’yı iş başında görebilirsiniz. Kaya’nın renkli tasarımlarını radarınızdan çıkarmayın derim. Bir diğer bayıldığım dükkan, Selda Bola Özkanlı’nın Mozk’u. İçeride vintage elbiselerden mobilyalara, ayakkabılardan aksesuarlara kadar yüzlerce parça var ve her biri de özenle seçilmiş, birbirinden güzel. Özkanlı’nın kendi tasarımı olan parçaların bulunduğu kısım ise başlı başına bir vaha.
Çukurcuma’nın kıvrılan sokaklarını takip ederek Galatasaray Hamamı’nı da geçip Galata’ya yöneliyorum. Yol üzerinde 700 metrekarelik dev Retro var. Hiç İstiklal Caddesi’nde “gel vatandaş” diye bağıran zenciye denk geldiniz mi? İşte o Retro’nun reklam yüzü. Önünde dikildiği pasaj ise aklınıza gelebilecek her türlü ikinci el kıyafeti bulabileceğiniz Retro’ya uzanıyor. Retro’yu da talan edip Galata’ya devam ediyorum.
Galata’nın devi şüphesiz Tabe Kıyamet. ‘Kıyamete kadar’ sloganıyla genç ruhlara rock’n roll bir hava veren aksesuar ve kıyafetlerin her biri birbirinden iddialı. Her sezon farklı bir konseptle kepenkleri açan Tabe Kıyamet vitrini bu sezon da ışıl ışıl. Simay Bülbül akıl almaz tasarımlara imza atsa da tarz olarak bolca deri kullanan bir tasarımcı olduğundan dükkânın önünden geçip gidiyorum. Şeymel yaz sezonunu açmış rengârenk elbiseler askılara düşmüş. Bu mağazadaki tüm kürklerin imitasyon olduğunu da belirtmeden geçmeyeyim. Paris Texas’ın içi yine alternatif Japon moda anlayışını yansıtan rengârenk elbise, pantolon ve aksesuarlarla dolu, mağaza adeta göz kamaştırıyor. Lastik Pabuç’a yeni ayakkabılar gelmiş. Cıvıl cıvıl kask, çanta ve saatler de göz alıcı. Atlanmaması gereken bir başka ayakkabı cenneti ise Lazy. Antijen’e uğrayıp Nilüfer Karaca’nın gözümün önünde ustalıkla kesip biçtiği tasarımları zevkle izlemeyi, İkon Vintage’a uğrayıp 1970’lerin Paris’ine ışınlanmayı, Buka’nın her hafta yenilenen vitrinine takılıp kalmayı da ihmal etmiyorum.
Ve bir kez daha anneannemi anıyorum: “Ne varsa eskilerde var!”.
